WELCOME TODEAD HOUSEGoosebumps - 01

WELCOME TO
DEAD HOUSE
Goosebumps - 01
R.L. Stine
(An Undead Scan v1.5)
1
Josh and I hated our new house.
Sure, it was big. It looked like a mansion
compared to our old house. It was a tall redbrick
house with a sloping black roof and rows
of windows framed by black shutters.
It’s so dark, I thought, studying it from the
street. The whole house was covered in darkness,
as if it were hiding in the shadows of the
gnarled, old trees that bent over it.
It was the middle of July, but dead brown
leaves blanketed the front yard. Our sneakers
crunched over them as we trudged up the
gravel driveway.
Tall weeds poked up everywhere through
the dead leaves. Thick clumps of weeds had
completely overgrown an old flower bed beside
the front porch.
This house is creepy, I thought unhappily.
Josh must have been thinking the same
thing. Looking up at the old house, we both
groaned loudly.
Mr. Dawes, the friendly young man from
the local real estate office, stopped near the
front walk and turned around.
“Everything okay?” he asked, staring
first at Josh, then at me, with his crinkly blue
eyes.
“Josh and Amanda aren’t happy about
moving,” Dad explained, tucking his shirttail
in. Dad is a little overweight, and his shirts
always seem to be coming untucked.
“It’s hard for kids,” my mother added,
smiling at Mr. Dawes, her hands shoved into
her jeans pockets as she continued up to the
front door. “You know. Leaving all of their
friends behind. Moving to a strange new
place.”
“Strange is right,” Josh said, shaking his
head. “This house is gross.”
Mr. Dawes chuckled. “It’s an old house,
that’s for sure,” he said, patting Josh on the
shoulder.
“It just needs some work, Josh,” Dad
said, smiling at Mr. Dawes. “No one has
lived in it for a while, so it’ll take some fixing
up.”
“Look how big it is,” Mom added,
smoothing back her straight black hair and
smiling at Josh. “We’ll have room for a den
and maybe a rec room, too. You’d like
that—wouldn’t you, Amanda?”
I shrugged. A cold breeze made me
shiver. It was actually a beautiful, hot summer
day. But the closer we got to the house,
the colder I felt.
I guessed it was because of all the tall, old
trees.
I was wearing white tennis shorts and a
sleeveless blue T-shirt. It had been hot in the
car. But now I was freezing. Maybe it’ll be
warmer in the house, I thought.
“How old are they?” Mr. Dawes asked
Mom, stepping onto the front porch.
“Amanda is twelve,” Mom answered.
“And Josh turned eleven last month.”
“They look so much alike,” Mr. Dawes
told Mom.
I couldn’t decide if that was a compliment
or not. I guess it’s true. Josh and I are
both tall and thin and have curly brown hair
like Dad’s, and dark brown eyes. Everyone
says we have “serious” faces.
“I really want to go home,” Josh said, his
voice cracking. “I hate this place.”
My brother is the most impatient kid in
the world. And when he makes up his mind
about something, that’s it. He’s a little
spoiled. At least, I think so. Whenever he
makes a big fuss about something, he usually
gets his way.
We may look alike, but we’re really not
that similar. I’m a lot more patient than Josh
is. A lot more sensible. Probably because I’m
older and because I’m a girl.
Josh had hold of Dad’s hand and was trying
to pull him back to the car. “Let’s go.
Come on, Dad. Let’s go.”
I knew this was one time Josh wouldn’t
get his way. We were moving to this house.
No doubt about it. After all, the house was
absolutely free. A great-uncle of Dad’s, a
man we didn’t even know, had died and left
the house to Dad in his will.
I’ll never forget the look on Dad’s face
when he got the letter from the lawyer. He let
out a loud whoop and began dancing around
the living room. Josh and I thought he’d
flipped or something.
“My Great-Uncle Charles has left us a
house in his will,” Dad explained, reading
and rereading the letter. “It’s in a town called
Dark Falls.”
“Huh?” Josh and I cried. “Where’s Dark
Falls?”
Dad shrugged.
“I don’t remember your Uncle Charles,”
Mom said, moving behind Dad to read the
letter over his shoulder.
“Neither do I,” admitted Dad. “But he
must’ve been a great guy! Wow! This sounds
like an incredible house!” He grabbed Mom’s
hands and began dancing happily with her
across the living room.
Dad sure was excited. He’d been looking
for an excuse to quit his boring office job and
devote all of his time to his writing career.
This house—absolutely free—would be just
the excuse he needed.
And now, a week later, here we were in
Dark Falls, a four-hour drive from our home,
seeing our new house for the first time. We
hadn’t even gone inside, and Josh was trying
to drag Dad back to the car.
“Josh—stop pulling me,” Dad snapped
impatiently, trying to tug his hand out of
Josh’s grasp.
Dad glanced helplessly at Mr. Dawes. I
could see that he was embarrassed by how
Josh was carrying on. I decided maybe I
could help.
“Let go, Josh,” I said quietly, grabbing
Josh by the shoulder. “We promised we’d
give Dark Falls a chance—remember?”
“I already gave it a chance,” Josh whined,
not letting go of Dad’s hand. “This house is
old and ugly and I hate it.”
“You haven’t even gone inside,” Dad said
angrily.
“Yes. Let’s go in,” Mr. Dawes urged, staring
at Josh.
“I’m staying outside,” Josh insisted.
He can be really stubborn sometimes. I
felt just as unhappy as Josh looking at this
dark, old house. But I’d never carry on the
way Josh was.
“Josh, don’t you want to pick out your
own room?” Mom asked.
“No,” Josh muttered.
He and I both glanced up to the second
floor. There were two large bay windows side
by side up there. They looked like two dark
eyes staring back at us.
“How long have you lived in your present
house?” Mr. Dawes asked Dad.
Dad had to think for a second. “About
fourteen years,” he answered. “The kids have
lived there for their whole lives.”
“Moving is always hard,” Mr. Dawes said
sympathetically, turning his gaze on me.
“You know, Amanda, I moved here to Dark
Falls just a few months ago. I didn’t like it
much either, at first. But now I wouldn’t live
anywhere else.” He winked at me. He had
a cute dimple in his chin when he smiled.
“Let’s go inside. It’s really quite nice. You’ll
be surprised.”
All of us followed Mr. Dawes, except
Josh. “Are there other kids on this block?”
Josh demanded. He made it sound more like
a challenge than a question.
Mr. Dawes nodded. “The school’s just
two blocks away,” he said, pointing up the
street.
“See?” Mom quickly cut in. “A short
walk to school. No more long bus rides every
morning.”
“I liked the bus,” Josh insisted.
His mind was made up. He wasn’t going
to give my parents a break, even though we’d
both promised to be open-minded about this
move.
I don’t know what Josh thought he had
to gain by being such a pain. I mean, Dad
already had plenty to worry about. For one
thing, he hadn’t been able to sell our old
house yet.
I didn’t like the idea of moving. But I
knew that inheriting this big house was a
great opportunity for us. We were so cramped
in our little house.
And once Dad managed to sell the old
place, we wouldn’t have to worry at all about
money anymore.
Josh should at least give it a chance.
That’s what I thought.
Suddenly, from our car at the foot of the
driveway, we heard Petey barking and howling
and making a fuss.
Petey is our dog, a white, curly-haired
terrier, cute as a button, and usually wellbehaved.
He never minded being left in the
car. But now he was yowling and yapping at
full volume and scratching at the car window,
desperate to get out.
“Petey—quiet! Quiet!” I shouted. Petey
usually listened to me.
But not this time.
“I’m going to let him out!” Josh declared,
and took off down the driveway toward the
car.
“No. Wait—” Dad called.
But I don’t think Josh could hear him
over Petey’s wails.
“Might as well let the dog explore,” Mr.
Dawes said. “It’s going to be his house, too.”
A few seconds later, Petey came charging
across the lawn, kicking up brown leaves,
yipping excitedly as he ran up to us. He
jumped on all of us as if he hadn’t seen us
in weeks and then, to our surprise, he started
growling menacingly and barking at Mr.
Dawes.
“Petey—stop!” Mom yelled.
“He’s never done this,” Dad said apologetically.
“Really. He’s usually very
friendly.”
“He probably smells something on me.
Another dog, maybe,” Mr. Dawes said,
loosening his striped tie, looking warily at
our growling dog.
Finally, Josh grabbed Petey around the
middle and lifted him away from Mr. Dawes.
“Stop it, Petey,” Josh scolded, holding the
dog up close to his face so that they were
nose-to-nose. “Mr. Dawes is our friend.”
Petey whimpered and licked Josh’s face.
After a short while, Josh set him back down
on the ground. Petey looked up at Mr. Dawes,
then at me, then decided to go sniffing
around the yard, letting his nose lead the way.
“Let’s go inside,” Mr. Dawes urged, moving
a hand through his short blond hair. He
unlocked the front door and pushed it open.
Mr. Dawes held the screen door open for
us. I started to follow my parents into the
house.
“I’ll stay out here with Petey,” Josh insisted
from the walk.
Dad started to protest, but changed his
mind. “Okay. Fine,” he said, sighing and
shaking his head. “I’m not going to argue
with you. Don’t come in. You can live outside
if you want.” He sounded really exasperated.
“I want to stay with Petey,” Josh said
again, watching Petey nose his way through
the dead flower bed.
Mr. Dawes followed us into the hallway,
gently closing the screen door behind him,
giving Josh a final glance. “He’ll be fine,” he
said softly, smiling at Mom.
“He can be so stubborn sometimes,”
Mom said apologetically. She peeked into the
living room. “I’m really sorry about Petey. I
don’t know what got into that dog.”
“No problem. Let’s start in the living
room,” Mr. Dawes said, leading the way. “I
think you’ll be pleasantly

Resultaten (Nederlands) 1:

WELKOM BIJDODE HUISKippenvel - 01R.L. Stine(Een Undead scannen v1.5)1Josh en ik haatte ons nieuwe huis.Tuurlijk, het was groot. Het zag eruit als een herenhuisin vergelijking met onze oude huis. Het was een hoog redbrickzwart huis met een hellend dak en rijenvan windows omlijst door zwarte luiken.Het is zo donker, ik dacht, bestuderen van destraat. Het hele huis was bedekt met duisternis,alsof het in de schaduw van verbergen waren deverwrongen, oude bomen die over het gebogen.Het was het midden van juli, maar dood bruinBladeren bedekt de voortuin. Onze sneakersgekraakte over hen als wij van afleggen degrind oprit.Hoog onkruid stak omhoog overal viade dode bladeren. Dikke bosjes van onkruid hadvolledig overwoekerd een oude bloem bed naastde veranda.Dit Parlement is griezelig, dacht ik ongelukkig.Josh moet heb nagedacht hetzelfdeding. In het oude huis, opzoeken we hebben allebeikreunde luid.Mr. Dawes, de vriendelijke jonge man uithet lokale real estate Bureau, gestopt in de buurt van devoorzijde lopen en draaide zich om."Alles oke?" hij vroeg, stareneerste op Josh, en op mij, met zijn crinkly blauwogen."Josh en Amanda zijn niet tevreden oververplaatsen,"Papa uitgelegd, stopte zijn shirttailin. Vader is een beetje overgewicht, en zijn shirtsaltijd lijken te komen untucked."Het is moeilijk voor kinderen," mijn moeder toegevoegd,glimlachen bij Mr. Dawes, duwde haar handen inhaar jeans zakken als ze bleef tot devoordeur. "You know. Alle verlaten hunvrienden achter. Verhuizen naar een vreemde nieuweplaats."Josh zei "Vreemd is goed,", schudden zijnhoofd. "Dit huis is bruto."Mr. Dawes grinnikte. "Het is een oud huis,dat is zeker,"zei hij, Josh klopte op deschouder."Het vergt enkel wat werk, Josh," Papazei, het glimlachen bij Mr. Dawes. "Niemand heeftwoonde in het voor een tijdje, dus het sommige vaststelling nemen zalup.""Kijk hoe groot het is," moeder toegevoegd,vloeiend maken back-recht zwart haar englimlachen op Jozua "We have kamer voor een denen misschien een rec kamer, ook. U wenstdie — zou je, niet Amanda? "Ik haalde. Een koude wind maakte merilling. Het was eigenlijk een mooie, warme zomerdag. Maar hoe dichter we bij het huis,de koudere ik voelde.Ik geraden dat het was vanwege alle de tall, oudebomen.Ik droeg witte tennis korte broek en eenmouwloos blauw T-shirt. Het was warm in deauto. Maar nu ik was bevriezen. Misschien zal het wordenwarmer in het huis, dacht ik."Hoe oud zijn ze?" Mr. Dawes gevraagdMam, intensivering op de veranda."Amanda is twaalf," antwoordde moeder."En Josh draaide elf vorige maand.""Ze lijken zo veel," Mr. DawesMoeder vertelde.Ik kon niet beslissen of dat een compliment wasof niet. Ik denk dat het is waar. Josh en ik zijnzowel lang en mager en heb krullend bruin haarals pappa's, en donkere bruine ogen. Iedereenzegt dat we moeten "ernstige" gezichten."Ik wil naar huis," Josh zei, zijnstem de kraken. "I hate this place."Mijn broer is de meest ongeduldige kind inde wereld. En wanneer hij zijn geest maaktover iets, dat is het. Hij is een beetjeverwend. Tenminste, ik denk dat zo. Wanneer hijmaakt een grote drukte over iets, hij meestalzijn zin krijgt.We kunnen lijken op elkaar, maar we zijn niet echtdat soortgelijke. Ik ben veel meer patiënt dan Joshis. Een veel verstandiger. Waarschijnlijk omdat ik benoudere en omdat ik een meisje ben.Josh greep van papa's hand had en probeerdeom hem te trekken terug naar de auto. "Let's go.Kom op, papa. Let's go."Ik wist dat dit was een tijd dat Josh zou nietkrijgen zijn manier. Wij zijn verhuizen naar dit huis.Geen twijfel over bestaan. Immers, was het huishelemaal gratis. Een oudoom van papa's, eenman we zelfs niet wist, had stierf en linkshet huis met vader in zijn testament.Ik zal nooit vergeten de blik op Papa's gezichtToen kreeg hij de brief van de advocaat. Hij laatuit een luid whoop en begon dansen rondde woonkamer. Josh en ik dacht dat hij zougespiegeld of iets."Mijn oudoom Charles heeft verlaten ons eenhuis in zijn testament,"Papa uitgelegd, lezenen herlezen de brief. "Het in een stad heetDark Falls.""Hè?" Josh en ik riep. "Waar is donkerFalls?"Papa haalde."I don't remember uw oom Charles"Moeder zei, verplaatsen achter papa om te lezen debrief over zijn schouder.'Noch kan ik,' toegelaten papa. "Maar hijmust is een geweldige vent! Wow! Dit klinktAls een ongelooflijke huis!" Hij pakte Mama 'shands and began dancing happily with heracross the living room.Dad sure was excited. He’d been lookingfor an excuse to quit his boring office job anddevote all of his time to his writing career.This house—absolutely free—would be justthe excuse he needed.And now, a week later, here we were inDark Falls, a four-hour drive from our home,seeing our new house for the first time. Wehadn’t even gone inside, and Josh was tryingto drag Dad back to the car.“Josh—stop pulling me,” Dad snappedimpatiently, trying to tug his hand out ofJosh’s grasp.Dad glanced helplessly at Mr. Dawes. Icould see that he was embarrassed by howJosh was carrying on. I decided maybe Icould help.“Let go, Josh,” I said quietly, grabbingJosh by the shoulder. “We promised we’dgive Dark Falls a chance—remember?”“I already gave it a chance,” Josh whined,not letting go of Dad’s hand. “This house isold and ugly and I hate it.”“You haven’t even gone inside,” Dad saidangrily.“Yes. Let’s go in,” Mr. Dawes urged, staringat Josh.“I’m staying outside,” Josh insisted.He can be really stubborn sometimes. Ifelt just as unhappy as Josh looking at thisdark, old house. But I’d never carry on theway Josh was.“Josh, don’t you want to pick out yourown room?” Mom asked.“No,” Josh muttered.He and I both glanced up to the secondfloor. There were two large bay windows sideby side up there. They looked like two darkeyes staring back at us.“How long have you lived in your presenthouse?” Mr. Dawes asked Dad.Dad had to think for a second. “Aboutfourteen years,” he answered. “The kids havelived there for their whole lives.”“Moving is always hard,” Mr. Dawes saidsympathetically, turning his gaze on me.“You know, Amanda, I moved here to DarkFalls just a few months ago. I didn’t like itmuch either, at first. But now I wouldn’t liveanywhere else.” He winked at me. He hada cute dimple in his chin when he smiled.“Let’s go inside. It’s really quite nice. You’llbe surprised.”All of us followed Mr. Dawes, exceptJosh. “Are there other kids on this block?”Josh demanded. He made it sound more likea challenge than a question.Mr. Dawes nodded. “The school’s justtwo blocks away,” he said, pointing up thestreet.“See?” Mom quickly cut in. “A shortwalk to school. No more long bus rides everymorning.”“I liked the bus,” Josh insisted.His mind was made up. He wasn’t goingto give my parents a break, even though we’dboth promised to be open-minded about thismove.I don’t know what Josh thought he hadto gain by being such a pain. I mean, Dadalready had plenty to worry about. For onething, he hadn’t been able to sell our oldhouse yet.I didn’t like the idea of moving. But Iknew that inheriting this big house was agreat opportunity for us. We were so crampedin our little house.And once Dad managed to sell the oldplace, we wouldn’t have to worry at all aboutmoney anymore.Josh should at least give it a chance.That’s what I thought.Suddenly, from our car at the foot of thedriveway, we heard Petey barking and howlingand making a fuss.Petey is our dog, a white, curly-hairedterrier, cute as a button, and usually wellbehaved.He never minded being left in thecar. But now he was yowling and yapping atfull volume and scratching at the car window,desperate to get out.“Petey—quiet! Quiet!” I shouted. Peteyusually listened to me.But not this time.“I’m going to let him out!” Josh declared,and took off down the driveway toward thecar.“No. Wait—” Dad called.But I don’t think Josh could hear himover Petey’s wails.“Might as well let the dog explore,” Mr.Dawes said. “It’s going to be his house, too.”A few seconds later, Petey came chargingacross the lawn, kicking up brown leaves,yipping excitedly as he ran up to us. Hejumped on all of us as if he hadn’t seen usin weeks and then, to our surprise, he startedgrowling menacingly and barking at Mr.Dawes.“Petey—stop!” Mom yelled.“He’s never done this,” Dad said apologetically.“Really. He’s usually veryfriendly.”“He probably smells something on me.Another dog, maybe,” Mr. Dawes said,loosening his striped tie, looking warily atour growling dog.Finally, Josh grabbed Petey around themiddle and lifted him away from Mr. Dawes.“Stop it, Petey,” Josh scolded, holding thedog up close to his face so that they werenose-to-nose. “Mr. Dawes is our friend.”Petey whimpered and licked Josh’s face.After a short while, Josh set him back downon the ground. Petey looked up at Mr. Dawes,then at me, then decided to go sniffingaround the yard, letting his nose lead the way.“Let’s go inside,” Mr. Dawes urged, movinga hand through his short blond hair. Heunlocked the front door and pushed it open.Mr. Dawes held the screen door open forus. I started to follow my parents into thehouse.“I’ll stay out here with Petey,” Josh insistedfrom the walk.Dad started to protest, but changed hismind. “Okay. Fine,” he said, sighing andshaking his head. “I’m not going to arguewith you. Don’t come in. You can live outsideif you want.” He sounded really exasperated.“I want to stay with Petey,” Josh saidagain, watching Petey nose his way throughthe dead flower bed.Mr. Dawes followed us into the hallway,gently closing the screen door behind him,giving Josh a final glance. “He’ll be fine,” hesaid softly, smiling at Mom.“He can be so stubborn sometimes,”Mom said apologetically. She peeked into theliving room. “I’m really sorry about Petey. Idon’t know what got into that dog.”“No problem. Let’s start in the livingroom,” Mr. Dawes said, leading the way. “I
think you’ll be pleasantly

Resultaten (Nederlands) 2:

WELKOM BIJ
DEAD HUIS
Goosebumps - 01
R.L. Stine
(Een Undead Scan v1.5)
1
Josh en ik haatte ons nieuwe huis.
Zeker, het was groot. Het zag eruit als een herenhuis
in vergelijking met ons oude huis. Het was een grote rode bakstenen
huis met een schuine zwarte dak en rijen
ramen omlijst door zwarte luiken.
Het is zo donker, dacht ik, het bestuderen van het van de
straat. Het hele huis was bedekt met duisternis,
alsof het verbergen in de schaduw van de
knoestige, oude bomen die gebogen over het.
Het was het midden van juli, maar dood bruine
bladeren bedekt de voortuin. Onze sneakers
kraakte over hen als we sjokte de
onverharde oprit.
Tall onkruid prikte overal door middel van
de dode bladeren. Dikke klonten van onkruid had
helemaal overwoekerd een oude bloem bed naast
de veranda.
Dit huis is griezelig, dacht ik ongelukkig.
Josh moet gedacht hebben het zelfde
ding. Kijken op het oude huis, we allebei
kreunde luid.
Mr. Dawes, de vriendelijke jonge man uit
de lokale onroerend goed kantoor, stopte in de buurt van de
voorkant lopen en draaide zich om.
"Alles goed?" Vroeg hij, staren
eerst bij Josh, dan naar mij, met zijn gekreukte blauwe
ogen.
"Josh en Amanda aren 't tevreden over
het verplaatsen, "Papa legde, stopte zijn shirttail
in. Vader is een beetje overgewicht, en zijn overhemden
altijd lijken te komen untucked.
"Het is moeilijk voor kinderen," mijn moeder toegevoegd,
glimlachend naar de heer Dawes, haar handen duwde in
haar jeans zakken als ze bleef tot aan de
voordeur. "Weet je. Het verlaten van al hun
vrienden achter. Verhuizen naar een vreemde nieuwe
plek.
"" Vreemd recht is, "zei Josh, schudde zijn
hoofd. "Dit huis is walgelijk."
Mr. Dawes grinnikte. "Het is een oud huis,
dat is zeker," zei hij, klopte Josh op de
schouder.
"Het moet gewoon wat werk, Josh," Papa
zei, glimlachend naar de heer Dawes. "Niemand heeft
gewoond in het voor een tijdje, dus het enige bevestiging neem
op."
"Kijk eens hoe groot het is," Mam toegevoegd,
gladstrijken terug haar sluik zwart haar en
lacht naar Josh. "We zullen ruimte voor een hol hebben
en misschien een rec kamer, ook. Je zou willen
dat zou niet-je, Amanda?
"Ik haalde mijn schouders. Een koude wind deed me
huiveren. Het was eigenlijk een mooie, warme zomer
dag. Maar hoe dichter we bij het ​​huis,
het kouder voelde ik.
Ik raadt het was vanwege de hoge, oude
bomen.
Ik was het dragen van witte tennis borrels en een
mouwloos blauw T-shirt. Het was warm geweest in de
auto. Maar nu ik was ijskoud. Misschien het zal
warmer in het huis, dacht ik.
"Hoe oud zijn ze?" De heer Dawes vroeg
Mam, intensivering op de veranda.
"Amanda is twaalf," Mam antwoordde.
"En Josh draaide elf vorige maand."
"Ze zien er zo veel op elkaar," Mr Dawes
vertelde mam.
Ik kon niet beslissen of dat een compliment
is of niet. Ik denk dat het waar is. Josh en ik zijn
beiden lang en dun en krullend bruin
haar, zoals papa's en donkerbruine ogen. Iedereen
zegt dat we hebben "ernstig" wordt geconfronteerd.
"Ik wil naar huis," zei Josh, zijn
stem kraken. "Ik haat deze plek."
Mijn broer is de meest ongeduldig kind in
de wereld. En toen hij maakt zijn gedachten
over iets, dat is het. Hij is een beetje
verwend. Tenminste, dat denk ik. Wanneer hij
maakt een grote drukte over iets, hij meestal
zijn zin krijgt.
Wij kunnen op elkaar lijken, maar we zijn echt niet
dat vergelijkbaar. Ik ben veel meer patiënten dan Josh
is. Veel verstandiger. Waarschijnlijk omdat ik ben
ouder en omdat ik een meisje.
Josh had greep van papa's hand en probeerde
hem terug naar de auto te trekken. "Laten we gaan.
Kom op, pa. Laten we gaan.
"Ik wist dat dit was één keer Josh zou niet
zijn zin te krijgen. We waren verhuizen naar dit huis.
Geen twijfel mogelijk. Immers, het huis was
helemaal gratis. Een oudoom van Dad's, een
man die we niet eens weten, was overleden en verliet
het huis om vader in zijn testament.
Ik zal nooit vergeten de blik op papa's gezicht
toen hij de brief van de advocaat. Hij liet
een luide kreet en begon te dansen rond
de woonkamer. Josh en ik dacht dat hij had
omgedraaid of zoiets.
"Mijn oudoom Charles heeft ons een
huis in zijn testament," Papa legde, het lezen
en herlezen van de brief. "Het is in een stad genaamd
Dark Falls."
"Huh?" Josh en ik huilde. "Waar is Dark
Falls?
'Pa haalde zijn schouders
op." Ik kan me niet herinneren je oom Charles,
"zei mama, bewegen achter papa aan het lezen
brief over zijn
schouder." Ik ook niet, "gaf vader. "Maar hij
was vast een geweldige kerel! Wow! Dit klinkt
als een ongelooflijke huis! "Hij pakte Mom's
handen en begon te dansen gelukkig met haar
over de woonkamer.
Pa was zeker opgewonden. Hij was op zoek
naar een excuus om zijn saaie kantoorbaan stoppen en
besteden al zijn tijd om zijn carrière als schrijver.
Dit huis-helemaal gratis-zou gewoon
het excuus dat hij nodig had.
En nu, een week later, hier waren we in
Dark Falls, een vier uur rijden van ons huis,
het zien van ons nieuwe huis voor de eerste keer. We
hadden niet eens binnen gegaan, en Josh probeerde
te slepen vader terug naar de auto.
"Josh-stop me te trekken," Papa snauwde
ongeduldig, probeerde zijn hand trekken uit
Josh greep.
Dad keek hulpeloos naar Mr Dawes. Ik
kon zien dat hij in verlegenheid gebracht door de manier waarop was
Josh droeg op. Ik besloot ik misschien
kon helpen.
"Laat los, Josh," zei ik rustig, grijpen
Josh bij de schouder. "We hebben beloofd zouden we
Dark Falls een kans onthouden? Geven
'' Ik heb het al een kans," jammerde Josh,
niet loslaten van papa's hand. "Dit huis is
oud en lelijk en ik haat het."
"Je hebt niet eens binnen gegaan," Papa zei
boos.
"Ja. Laten we gaan, "Mr Dawes drong, starend
naar
Josh." Ik ben buiten verblijft, "Josh aangedrongen.
Hij kan soms heel koppig zijn. Ik
voelde me net zo ongelukkig als Josh kijken naar deze
donkere, oude huis. Maar ik zou nooit voeren op de
manier waarop Josh was.
"Josh, wil je niet op te halen uit uw
eigen kamer? 'Vroeg
mama." Nee, "Josh mompelde.
Hij en ik allebei keek naar de tweede
verdieping. Er waren twee grote ramen naast
elkaar daar. Ze zagen eruit als twee donkere
ogen staren terug bij ons.
"Hoe lang ben je in je huidige woonde
huis?" Vroeg de heer Dawes pa.
Pa had om na te denken voor een tweede. "Ongeveer
veertien jaar," antwoordde hij. "De kinderen hebben
er al hun hele leven gewoond."
"Verhuizen is altijd moeilijk," Mr Dawes zegt
sympathiek, draaien zijn blik op mij.
"Weet je, Amanda, verhuisde ik hier naar Dark
Falls slechts een paar maanden geleden. Ik vond het niet leuk
veel ook niet, op het eerste. Maar nu zou ik niet leven
ergens anders. "Hij knipoogde naar me. Hij had
een schattig kuiltje in zijn kin toen hij glimlachte.
"Laten we naar binnen gaan. Het is echt heel mooi. U zult
verrast zijn.
"Ieder van ons gevolgd heer Dawes, behalve
Josh. "Zijn er andere kinderen op dit blok?"
Josh geëist. Hij maakte het klinkt meer als
een uitdaging dan een vraag.
Mr. Dawes knikte. "De school is slechts
twee straten verderop, 'zei hij, wijzend op de
straat." Ziet u? "Mam snel gesneden." Een korte wandeling naar school. Geen lange bus rijdt elke ochtend. "" Ik hield van de bus, "Josh aangedrongen. Zijn geest was samengesteld. Hij was niet van plan om mijn ouders geven een pauze, zelfs al zouden we allebei beloofd open-minded over dit te verplaatsen. Ik weet niet wat Josh dacht dat hij had te winnen door zich zo'n pijn. Ik bedoel, pa veel zorgen over te maken had. Voor één ding, was hij niet in staat om onze oude te verkopen zijn huis nog. Ik hield niet van het idee van het verplaatsen. Maar ik wist dat het erven van dit grote huis was een geweldige kans voor ons. We waren zo krap in ons huisje. En als papa in geslaagd om de oude te verkopen plaats, zouden we niet moeten helemaal maken over meer geld. Josh moet op zijn minst geef het een kans. Dat is wat ik dacht. Plotseling van onze auto aan de voet van de oprit, we hoorden Petey blaffen en janken en het maken van een gedoe. Petey is onze hond, een witte, krullende haren terriër, schattig als een knop, en meestal wellbehaved. Hij letten op nooit worden achtergelaten in de auto. Maar nu was hij yowling en yapping op vol volume en krassen op de autoruit, wanhopig om eruit te komen. "Petey-stil! Quiet! "Riep ik. Petey meestal luisterde naar me. Maar niet deze keer. "Ik ga om hem uit te laten!" Josh verklaard, en trok de oprit in de richting van de auto. "No. Wachtende "Papa genoemd. Maar ik denk niet dat Josh kon hem horen dan Petey's gejammer." Kan net zo goed laat de hond te verkennen, "Mr zei Dawes. "Het gaat naar zijn huis te zijn." Een paar seconden later, Petey kwam opladen over het gazon, schoppen bruine bladeren, yipping opgewonden als hij liep naar ons. Hij sprong op ons allen alsof hij ons niet had gezien in weken en dan, tot onze verbazing, begon hij te grommen dreigend en blaffen bij Mr. Dawes. 'Petey-stop! "Mam schreeuwde." Hij heeft dit nooit gedaan, " vader zei verontschuldigend. "Echt waar. Hij is meestal erg vriendelijk. "" Hij ruikt waarschijnlijk iets op mij. Een andere hond, misschien, "zei de heer Dawes, zijn gestreepte das los te maken, op zoek voorzichtig aan onze grommende hond. Tot slot, Josh pakte Petey rond het midden en tilde hem van Mr Dawes. "Stop ermee, Petey," Josh schold, die de hond van dichtbij zijn gezicht, zodat ze waren neus-aan-neus. "Dhr. Dawes is onze vriend. "Petey jankte en likte Josh's gezicht. Na een korte tijd, Josh zette hem terug naar beneden op de grond. Petey keek naar meneer Dawes, dan naar mij, toen besloten om te gaan snuffelen rond de werf, liet zijn neus de weg wijzen. "Laten we naar binnen gaan," Mr Dawes drong, het verplaatsen van een hand door zijn kort blond haar. Hij opende de deur en duwde hem open. Mr. Dawes hield het scherm deur geopend voor ons. Ik begon mijn ouders volgen in het huis. "Ik zal hier met Petey blijven," Josh drong van de wandeling. Dad begon te protesteren, maar veranderde zijn mening. "Oke. Fijn, "zei hij, zuchtend en schudde zijn hoofd. "Ik ben niet van plan om te betogen met u. Kom niet in. U kunt buiten te leven als je wilt. "Hij klonk echt geïrriteerd." Ik wil blijven met Petey, "zei Josh weer, kijken Petey neus zijn weg door de dood bloem bed. Mr. Dawes volgde ons in de hal, zachtjes sluiten van het scherm deur achter zich, het geven Josh een laatste blik. "Hij zal wel goed," hij zei zacht, glimlachen bij mam. "Hij kan soms zo koppig zijn," zei mama verontschuldigend. Ze gluurde in de woonkamer. "Het spijt me echt over Petey. Ik weet niet wat kreeg in die hond. "" Geen probleem. Laten we beginnen in de living room, "zei de heer Dawes, leidt de weg. "Ik denk dat je aangenaam zijn

Resultaten (Nederlands) 3:

Is verheugd over de dood van












huis kippenvel - 01: stine
(de scan v1.5)
1
josh en ik haat ons nieuwe huis. - zeker, het is erg groot.In vergelijking met ons oude huis, het ziet eruit als een gebouw.Dit is een hoog met een schuin dak en de zwarte lijn van de zwarte gordijnen sjaals.










van de stenen huis. Ik dacht dat het zo donker, het onderzoek van, het
Street.Het hele Huis in het donker worden bedekt,