coriulanus is de zoon van veturia e

coriulanus is de zoon van veturia en heeft zijn naam te danken aan de strijd tegen de ... Marcius was only a lad of seventeen years of age when he fought in the great battle of Lake Regillus. For his courage in saving the life of a comrade on the battlefield he was crowned with a wreath of oak leaves, as was the Roman custom.
The young lad loved his mother Veturia well. When the battle was over, his first thought was to hasten to show her the wreath that his valour had gained, for he had no greater joy than to please her.
When the Romans went to war with the Volscians, Marcius was with the army which was besieging Corioli, their capital town.
One day, the defenders of the city, seeing that part of the Roman army had withdrawn from the walls, determined to venture out to attack those soldiers who remained.
So fierce was their onslaught, that the Romans began to give way.
Marcius, who was some distance off, saw what had happened, and with only a few followers rushed to the aid of his comrades, at the same time calling in a loud voice to those who were retreating to follow him.
Encouraged by the young patrician, the Romans rallied, and dashing after Marcius, they soon forced the [69] enemy to turn and fly back toward the shelter of their city.
The Romans pursued the Volscians until they reached the gates, but they did not dream of entering, for within the city were many more of the enemy. Already the walls were manned, and a deadly rain of arrows was descending among them.
But Marcius, crying that the gates were open, "Not so much to shelter the vanquished as to receive the conquerors," forced his way into the city.
With only a handful of men, he succeeded in keeping the gates of Corioli open, until the main body of the army arrived, when the city was taken without difficulty.
The soldiers said, as was indeed the truth, that it was Gaius Marcius who had taken the city.
When the war with the Volscians ended, the Consul wished to reward Marcius for this and many another courageous deed. So he ordered that of all the booty that had been taken in the war, the tenth part should be given to the brave young patrician. He himself gave to Marcius a noble horse, splendidly caparisoned.
But Marcius refused to receive more than his proper share of the booty. He begged, however, for one favour. It was that a Volscian who had shown him hospitality and was now a prisoner, might be set free.
Shouts of applause greeted Marcius when the soldiers heard his request.
When all was again quiet, the Consul said: "It is idle, fellow-soldiers, to force and obtrude those other gifts of ours on one who is unwilling to accept them. Let us therefore give him one of such a kind that he cannot well reject it. In memory of his conquest of the city of Corioli, let him henceforth be called Coriolanus."
So it was that from this time Coriolanus was the name of the young soldier.
In Rome, as was usual after war, there was much misery, [70] for the fields had been left unploughed, and no seed had been sown while the plebeians were away on the battlefield. Now the people were starving.
The Consuls sent to Etruria for food, and when it reached Rome it was divided among the people, but still there was not enough to satisfy their hunger.
While the people still cried for bread, the time to elect Consuls for the following year drew near.
Coriolanus was one of the candidates. He came to the Forum, clad in his white toga only, and drawing it aside he showed to the people the marks of the wounds he had received in fighting for his country.
But although at first they meant to elect Coriolanus, many of them remembered that he often spoke of their tribunes with bitter contempt. If he were Consul, he might try to do away with the tribunes altogether, and to whom then would the people be able to appeal against the oppression of the haughty patricians?
When the day came to elect the Consuls, the feeling against Coriolanus had grown so strong that he was rejected. This made him very angry with the plebeians, nor did he try to disguise his feelings.
Soon after the elections were over, large ships laden with corn reached Ostia. The senators were eager to feed the starving people, and as some of the corn was a gift, they were ready to give it to them without charging even a small sum.
But Coriolanus was indignant, and denounced in the Senate-house those who wished to treat the people so well. The plebeians had already grown more insolent than was fitting, owing to the favours bestowed upon them. "Before you feed them," said the haughty patrician, "let them give up their tribunes."
When the plebeians learned what Coriolanus had said, their anger knew no bounds. They would have forced their way into the Senate-house and torn him to pieces, had not [71] the tribunes protected him and calmed the fury of the people.
"Do not kill him," said the tribunes, "for that will only harm your cause. We will accuse him of having broken the sacred laws, and you shall yourselves prono

Resultaten (Nederlands) 1:

coriulanus is de zoon van veturia nl heeft zijn naam te danken aan de strijd tegen de... Marcius was slechts een jongen van zeventien jaar oud toen hij in het gevecht van Lake Regillus vocht. Voor zijn moed in het redden van het leven van een kameraad op het slagveld werd hij gekroond met een krans van eikenbladeren, zoals de Romeinse gewoonte was.De jonge jongen hield zijn moeder Veturia goed. Toen het gevecht voorbij was, was zijn eerste gedachte te verhaasten om haar te tonen de krans die zijn heldhaftigheid had opgedaan, want hij had geen grotere vreugde dan om haar te behagen.Toen de Romeinen naar de oorlog met de Volsci, was Marcius met het leger dat was Corioli, hun hoofdstad stad belegerde.Op een dag, vastbesloten de verdedigers van de stad, zien dat deel van het Romeinse leger zich had teruggetrokken uit de muren, om de onderneming uit te vallen van de soldaten die bleef.Zo hevig was hun aanval, die de Romeinen begon om weg te geven.Marcius, die was van enige afstand af, zag wat er gebeurd was en met alleen een paar volgelingen snelde naar de steun van zijn kameraden, op hetzelfde moment bellen in een luide stem aan degenen die zich terugtrekt waren om hem te volgen.Aangemoedigd door de jonge patriciër, de Romeinen een rally en onstuimige na Marcius, zij spoedig gedwongen de [69] vijand om te zetten en vliegen terug naar het opvangcentrum van hun stad.De Romeinen de Volsci voortgezet totdat ze de poorten bereikt, maar ze niet dromen deed van het invoeren van, voor in de stad waren veel meer van de vijand. Al de wanden werden bemand en een dodelijke regen van pijlen was aflopende onder hen.Maar Marcius, huilen dat de poorten open, "niet zozeer aan de overwonnenen waren over het ontvangen van de veroveraars, shelter" gedwongen zijn weg naar de stad.Met slechts een handjevol mannen, slaagde hij erin openhouden de poorten van Corioli, tot het hoofdgedeelte van het leger kwam, toen de stad werd genomen zonder problemen.De soldaten gezegd, zoals inderdaad de waarheid was, dat het was Gaius Marcius, die de stad hadden genomen.Wanneer het einde van de oorlog met de Volsci, wilde de Consul belonen Marcius voor deze en vele andere moedige daad. Dus bestelde hij dat het tiende deel van alle de buit die in de oorlog had genomen, moet worden gegeven aan de dappere jonge patriciër. Hij zelf gaf aan Marcius een edel paard, prachtig caparisoned.Maar Marcius weigerde te ontvangen meer dan zijn goede aandeel van de buit. Hij smeekte, echter om een gunst. Het was dat een Volskense die hem had getoond gastvrijheid en was nu een gevangene, kan worden vrijgelaten.Kreten van applaus begroet Marcius toen de soldaten zijn verzoek gehoord.Toen alles weer rustig was, de Consul zei: "het is idle, collega-soldaten, kracht en obtrude van die andere giften van ons op iemand die niet bereid is te aanvaarden. Laten we daarom geven hem een van dien aard dat hij het goed niet afwijzen. Ter nagedachtenis aan zijn verovering van de stad van Corioli, laat hem voortaan wel Coriolanus."Dus het was dat Coriolanus uit deze tijd de naam van de jonge soldaat was.In Rome, zoals gebruikelijk was na de oorlog, was er veel ellende, [70] want de velden was geweest links unploughed, en was geen zaad gezaaid terwijl de plebejers weg op het slagveld waren. Nu waren de mensen verhongeren.De Consuls verzonden naar Etrurië voor voedsel, en wanneer het bereikt Rome het werd verdeeld onder de mensen, maar nog steeds was er niet genoeg om te voldoen aan hun honger.Terwijl de mensen nog steeds riep voor brood, naderde de tijd om te kiezen van Consuls voor het volgende jaar.Coriolanus was één van de kandidaten. Hij kwam op het Forum, gekleed in zijn witte toga alleen, en tekenen opzij toonde hij de mensen de merken van de wonden die hij had ontvangen in het vechten voor zijn land.Maar hoewel op het eerste ze bedoeld om te kiezen van Coriolanus, velen van hen herinnerde zich dat hij sprak vaak over hun tribunes met bittere minachting. Alsof hij Consul, kan hij proberen om weg te doen met in het totaal van de tribunes, en aan wie dan de mensen zou kunnen beroep worden aangetekend tegen de onderdrukking van de hooghartige patriciërs?Toen de dag kwam om te kiezen van de Consuls, was het gevoel tegen Coriolanus gegroeid zo sterk dat hij werd afgewezen. Dit maakte hem erg boos op de plebejers, noch heeft hij proberen te verhullen van zijn gevoelens.Kort na de verkiezingen bewaakten, bereikt grote schepen met graan beladen Ostia. De senatoren waren enthousiast om te voeden de hongerende mensen, en zoals sommige van de maïs was een geschenk, ze waren klaar om te geven aan hen zonder zelfs een klein bedrag in rekening te brengen.Maar Coriolanus was verontwaardigd, en aan de kaak gesteld in de Senaat-huis degenen die wensten te behandelen van het volk zo goed. De plebejers hadden al gegroeid meer brutale dan was passend, ten gevolge van de gunsten toebedeeld. "Voordat je voedt hen," zei de hooghartige patriciër, "laat hen geven hun tribunes."Toen de plebejers geleerd wat Coriolanus had gezegd, kende hun woede geen grenzen. Ze zouden hebben gedwongen hun weg in de Senaat-huis en hem aan stukken, gescheurd had niet [71] de tribunes beschermd hem en kalmeerde de woede van het volk."Niet doden hem," zei de tribunes, "dat zal alleen kwaad uw zaak. Wij zullen beschuldigen hem van de heilige wetten hebben gebroken, en u zal uzelf prono

Resultaten (Nederlands) 2:

coriulanus is de zoon van Veturia en has Zijn naam te Danken aan de Strijd tegen de ... Marcius was slechts een jongen van zeventien jaar oud toen hij vocht in de grote slag van Lake Regillus. Voor zijn moed in het redden van het leven van een kameraad op het slagveld werd hij bekroond met een krans van eikenbladeren, zoals de Romeinse gewoonte was.
De jonge knaap hield van zijn moeder Veturia goed. Wanneer de strijd voorbij was, zijn eerste gedachte was om te haasten om haar te laten zien de krans dat zijn moed had gekregen, want hij had geen grotere vreugde dan om haar te behagen.
Toen de Romeinen ging naar oorlog met de Volscians, Marcius was met het leger dat belegerde Corioli, hun hoofdstad.
Op een dag was de verdedigers van de stad te zien dat een deel van het Romeinse leger van de muren teruggetrokken, vastbesloten te wagen aan de soldaten die bleef aanvallen.
Zo hevig was hun aanval, dat de Romeinen begon weg. geven
Marcius, die was op enige afstand uit, zag wat er gebeurd was, en met slechts een paar volgelingen met spoed naar de hulp van zijn kameraden, op hetzelfde moment te bellen in een luide stem aan hen die zich terugtrokken om hem te volgen.
Aangemoedigd door de jonge patriciër, de Romeinen rally, en onstuimige na Marcius, ze al snel gedwongen de [69] vijand te draaien en vliegen terug naar de beschutting van hun stad.
De Romeinen vervolgden de Volscians totdat zij bereikten de poorten, maar dat deden ze niet droom van het invoeren, want in de stad waren veel meer van de vijand. Al de muren werden bemand, en een dodelijke regen van pijlen werd aflopend onder hen.
Maar Marcius, huilen dat de poorten open waren, "Niet zozeer om te schuilen de overwonnenen over de veroveraars te ontvangen," gedwongen zijn weg naar de stad.
Met slechts een handvol mensen, slaagde hij in het houden van de poorten van Corioli geopend, tot het belangrijkste orgaan van het leger kwam, toen de stad werd genomen zonder problemen.
De soldaten zeiden, net als de waarheid was, dat was het Gaius Marcius die moest genomen van de stad.
Toen de oorlog met de Volscians eindigde, de consul wilde Marcius belonen voor deze en vele andere moedige daad. Dus beval hij dat van alle buit die waren genomen in de oorlog, het tiende deel moet worden gegeven aan de dappere jonge patriciër. Hijzelf gaf Marcius een nobele paard, fraai opgetuigd.
Maar Marcius weigerde om meer dan zijn goede deel van de buit te ontvangen. Hij smeekte, maar voor een gunst. . Het was dat een Volskense die hem had getoond gastvrijheid en was nu een gevangene, vrij kan worden
ingesteld. Shouts applaus begroet Marcius toen de soldaten hoorde zijn verzoek
Toen was alles weer stil, de consul zei: "Het is inactief, Fellowship soldaten, te dwingen en opdringen die andere gaven van onze op iemand die niet bereid is om ze te aanvaarden. Laat ons daarom hem een van dien aard dat hij niet goed kan afwijzen geven. Ter nagedachtenis aan zijn verovering van de stad Corioli, laat hem voortaan genoemd Coriolanus.
"Zo kwam het dat uit deze tijd Coriolanus was de naam van de jonge soldaat.
In Rome, zoals gebruikelijk na de oorlog was, er was veel ellende, [70] voor de velden had achtergelaten ongeploegde, en geen zaad had gezaaid, terwijl de plebejers waren weg op het slagveld. Nu de mensen honger.
De consuls naar Etruria voor voedsel, en toen het Rome bereikte het werd verdeeld onder de mensen, maar er was niet genoeg om hun honger te stillen.
Terwijl de mensen nog steeds riep om brood, de tijd om Consuls kiezen voor het volgende jaar naderde.
Coriolanus was een van de kandidaten. Hij kwam naar het Forum, gekleed in alleen zijn witte toga en tekenen opzij toonde hij aan de mensen van de merken van de wonden die hij in de strijd voor zijn land had gekregen.
Maar hoewel in eerste instantie betekende dat ze naar Coriolanus kiezen, velen van hen herinnerde dat hij sprak vaak hun tribunes met bittere minachting. Als hij Consul, zou hij proberen om helemaal weg met de tribunes te doen, en aan wie dan zouden de mensen kunnen in beroep gaan tegen de onderdrukking van de hoogmoedige patriciërs?
Toen de dag kwam de Consuls kiezen, het gevoel tegen Coriolanus was gegroeid zo sterk dat hij werd verworpen. Dit maakte hem erg boos op de plebejers, noch heeft hij proberen om zijn gevoelens te verbergen.
Al snel na de verkiezingen voorbij waren, grote schepen beladen met koren Ostia. De senatoren stonden te popelen om de hongerende bevolking te voeden, en als sommige van de maïs was een geschenk, ze waren klaar om het aan hen te geven zonder opladen, zelfs een klein bedrag.
Maar Coriolanus was verontwaardigd, en aan de kaak gesteld in de Senaat-house die wensten om de mensen te behandelen zo goed. De plebejers was al gegroeid meer onbeschaamde dan was montage, dankzij de gunsten toebedeeld. "Voordat je ze te voeden," zei de hooghartige patriciër, "laat ze geven hun tribunes."
Toen de plebejers geleerd wat Coriolanus had gezegd, hun woede kende geen grenzen. Ze zouden hun weg hebben gedwongen in de Senaat-huis en verscheurde hem aan stukken, had niet [71] de tribunes beschermde hem en kalmeerde de woede van het volk.
"Dood hem niet," zei de tribunes, "want dat zal alleen schadelijk voor uw zaak. We zullen hem beschuldigen van de heilige wetten hebben gebroken, en je zult jezelf Prono